Inleiding
In 1998 kwam ik voor het eerst in aanraking met het werk van Bill Viola tijdens een overzichtstentoonstelling in het Stedelijk Museum in Amsterdam. Het was een overweldigende tentoonstelling van video-installaties die de zintuigen overspoelden met beelden en geluiden. De tweede keer dat ik werk van Bill Viola zag, was vorig jaar in de Pont in Tilburg. Het betreffende werk, Catherine’s Room (2001), onderdeel van The Passions serie, liet een grote indruk achter door zijn esthetische schoonheid en fijnheid. Ik heb een ruime tijd naar het werk staan kijken, waarbij mijn aandacht zowel uitging naar de inhoud van het werk als naar de vorm van het werk. Catherine’s Room is namelijk een vijfluik van hoogwaardige flatscreens.
© Kira Perov/Bill Viola
Mijn interesse gaat uit naar hoe een dergelijk kunstwerk tot stand komt. Een kunstwerk komt immers altijd tot stand vanuit een bepaalde werksituatie, maar in hoeverre draagt die werksituatie bij tot het uiteindelijke werk? Ik wil in dit werkstuk dan ook beoordelen in hoeverre de werksituatie van Bill Viola een rol speelde in de totstandkoming van Catherine’s Room.
Hiervoor zal ik in paragraaf een aandacht schenken aan de kunstenaar en in paragraaf twee aan het werk Catherine’s Room. Vervolgens zal ik in paragraaf drie de rol van de opdrachtgever en in paragraaf vier de rol van de bemiddelaar uiteenzetten. In paragraaf vijf is er aandacht voor de rol van het publiek en tenslotte zal ik in de conclusie de functie en betekenis beschrijven en beoordelen in hoeverre de werksituatie van Bill Viola een rol heeft gespeeld in de totstandkoming van Catherine’s Room.
Om tot een uitwerking van deze vraagstelling te komen heb ik de volgende methode gehanteerd: In eerste instantie heb ik me door middel van internet georiënteerd op het kunstwerk en de kunstenaar. Vervolgens ben ik in de catalogus van de Digitale Bibliotheek van de UvA en de digitale catalogus van het Stedelijk Museum gaan zoeken naar bronmateriaal. Daarna heb ik een bezoek gebracht aan de bibliotheek van het Stedelijk Museum om bronnen te verzamelen. Tevens heb ik enkele vragen gestuurd naar de twee galerieën die Bill Viola vertegenwoordigen, namelijk de James Cohan Gallery in Londen en Haunch of Venison in New York. Ik heb ook contact opgenomen met de curator van de Pont in Tilburg, die het werk aangekocht hebben. Helaas heb ik niet de informatie verkregen die ik gehoopt had te verkrijgen van deze instellingen, maar gelukkig was er wel vrij veel bronmateriaal beschikbaar.
